Het allesbepalende thema van onze tijd is duurzaamheid. Hoe kunnen we ons leven en samenleven zo inrichten dat ze niet ten koste gaan van levens en samenleving van toekomstige generaties? Het gaat ondermeer om  milieu- en energievraagstukken. Fossiele bronnen zijn niet hernieuwbaar en dragen bij aan onomkeerbare klimaatverandering. De manier waarop we voedsel verbouwen leidt tot uitputting van de bodem. Het verdwijnen van soorten en ecosystemen is voorgoed. Dat wil zeggen, op een menselijke tijdschaal. 

Maar het gaat ook om immateriele zaken. Hoe volhoudbaar is een maatschappij waar structurele en groeiende ongelijkheid is? De geschiedenis leert dat dit vaak eindigt in een al dan niet vreedzame omwenteling.

Hoe lang leeft een economie met marktregels die extractie van eindige bronnen en uitbuiting van vreemden toestaan? Vroeg of laat keert de wal het schip, maar of dat op tijd gebeurt?

Volgens het laatste IPCC-rapport hebben we, om binnen de 1.5 graden celcius opwarming to blijven, nog 7 jaar als we evenveel CO2 uitstoten als nu. Als we de in Parijs gemaakte afspraken willen nakomen zijn er 3 scenario's. Ofwel we blijven hetzelfde uitstoten en moeten over 7 jaar cold-turkey stoppen, ofwel we minderen en hebben wat meer tijd, ofwel we laten de uitstoot nog verder toenemen en we moeten nog eerder compleet stoppen om onomkeerbare klimaatverandering te voorkomen. Momenteel zitten we in dat laatste scenario.

Er zijn oplossingen, we kennen ze. In alle domeinen lijken de oplossingen op elkaar. Diversiteit is een sleutelwoord. Monopolies, monoculturen, een (of twee)partijensystemen zijn reuzen op lemen voeten. Maar er wordt volop geexperimenteerd met andere methodes van productie en andere waardemodellen. Er is nog een toekomst mogelijk.